حتی یک اثر کوچک از یک ماده غیر کوشر - به اندازه 1/60 (1.66 درصد) حجم غذا، و در موارد خاص، حتی کمتر از آن - باعث می شود که غذای کوشر در غیر این صورت راحت نباشد.
به همین ترتیب، ظروفی که در تماس با غذای داغ قرار می‌گیرند، طعم آن را جذب می‌کنند و متعاقباً آن را به غذاهای دیگر منتقل می‌کنند.
به عنوان مثال، یک قرص نان پخته شده در یک تابه آغشته به شورتنینگ که حاوی درصد کمی گوشت خوک است، آب میوه پاستوریزه شده در دستگاهی مشابه شیر غیر کوشر، یا یک غذای گیاهی که در آشپزخانه رستورانی با همان ظروف آماده شده است. یک غذای غیر کوشر زودتر پخته شده است - اگر نسبت ماده غیر کوشر بیشتر از درصد مجاز باشد، همه این غذاها غیر کوشر محسوب می شوند.
به همین دلیل است که از ظروف جداگانه برای گوشت و شیر استفاده می شود و برای غذاهایی که در خارج از خانه فرآوری شده یا تهیه می شوند، به یک گواهی کوشر قابل اعتماد نیاز است.
حتی کوچکترین باقیمانده یا "طعم" یک ماده غیر کوشر باعث می شود که یک ماده غذایی خوش طعم نباشد. بنابراین خرید فقط غذای کوشر کافی نیست. آشپزخانه نیز باید "کوشر" باشد، به این معنی که تمام ظروف پخت و پز و سطوح آماده سازی غذا منحصراً برای غذای کوشر استفاده می شود و از اجاق گاز، قابلمه، کارد و چنگال، ظروف، سطوح پیشخوان و رومیزی جداگانه برای گوشت و لبنیات استفاده می شود.
یک قانون کلی این است که هر زمانی که غذای داغ با غذا یا ظرف دیگری تماس پیدا کند، غذا یا ظرف "طعم" خود را جذب می کند. همچنین غذاها و ظروف سرد، تحت شرایط خاصی (مثل زمانی که غذا تند یا شور است، با چاقو بریده می شود یا برای مدت طولانی در ظرف می ماند)، «طعم» خود را منتقل می کند.
بنابراین، غذای تهیه شده در آشپزخانه یا گیاهی که در آن غذای غیرکوشر نیز تهیه می شود، همواره غیرکوشر نیز می شود (مگر اینکه طعم جاسازی شده ابتدا از ظروف در یک فرآیند کوشرینگ خاص استخراج شود).
