Prawa koszerne zostały nakazane przez B-ga dzieciom Izraela na pustyni Synaj. Mojżesz nauczał ich ludu i spisał podstawy tych praw w Księdze Kapłańskiej 11 i Powtórzonego Prawa 14.
Szczegóły były przekazywane z pokolenia na pokolenie i ostatecznie spisane w Misznie i Talmudzie. Władze rabiniczne z pokolenia na pokolenie wydawały różne zarządzenia jako zabezpieczenie tych praw biblijnych.
W naszej 4,000-letniej historii przestrzeganie koszerności było znakiem rozpoznawczym tożsamości żydowskiej. Być może bardziej niż jakakolwiek inna micwa, prawa koszerne podkreślają, że judaizm jest czymś więcej niż religią w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa.
Dla Żyda świętość nie ogranicza się do świętych miejsc i czasów poza codziennością; raczej życie jako całość jest świętym przedsięwzięciem. Nawet pozornie przyziemna czynność polegająca na jedzeniu jest aktem Bożym i wyjątkowym doświadczeniem żydowskim.
Hebrajskie słowo „koszerny” (כָּשֵׁר) dosłownie oznacza „odpowiedni”. Zaczęto odnosić się szerzej do wszystkiego, co jest „poza planem” lub „legalne”. Prawa koszerności określają żywność, która nadaje się do spożycia przez Żyda.
