Joodse mensen geloven dat God koosjere wetten gebiedt. Mozes leerde deze regels aan Gods volgelingen en schreef de basis van de wetten in de Thora. Door koosjer voedsel te eten, geloven sommige Joodse mensen dat het hen helpt om zich verbonden te voelen met God.
De basiswetten van koosjer (of kasjroet) zijn van bijbelse oorsprong (Vayikra 11 en Devarim 17). Al duizenden jaren hebben rabbijnse geleerden deze wetten geïnterpreteerd en toegepast op hedendaagse situaties. Daarnaast vaardigden rabbijnse instanties beschermende wetgeving uit om de integriteit van koosjere wetten te waarborgen.
Veel moderne joden denken dat de wetten van kasjroet gewoon primitieve gezondheidsvoorschriften zijn die achterhaald zijn door moderne methoden van voedselbereiding. Het lijdt geen twijfel dat sommige voedingswetten gunstige gezondheidseffecten hebben. De wetten met betrekking tot koosjer slachten zijn bijvoorbeeld zo hygiënisch dat koosjere slagers en slachthuizen vaak worden vrijgesteld van de USDA-regelgeving.
Gezondheid is echter niet de belangrijkste reden voor Joodse spijswetten en in feite hebben veel van de wetten van Kasjroet geen bekend verband met gezondheid. Voor zover wij weten, is er geen reden waarom kamelen- of konijnenvlees (beide drie soorten) minder gezond is dan koeien- of geitenvlees.
Bovendien werden sommige gezondheidsvoordelen van kasjroet niet achterhaald door de koelkast. Er is bijvoorbeeld enig bewijs dat het samen eten van vlees en zuivel de spijsvertering verstoort, en geen enkele moderne voedselbereidingstechniek reproduceert het gezondheidsvoordeel van de koosjere wet van apart eten.
Het korte antwoord op de vraag waarom Joden deze wetten naleven, is omdat de Torah dat zegt. De Torah specificeert geen reden voor deze wetten, maar voor een oplettende Jood is er geen reden voor nodig - Joden tonen hun geloof en gehoorzaamheid aan God door de wetten te volgen, ook al kennen ze de specifieke reden niet.
In het boek To Be a Jew suggereert Rabbi Hayim Halevy Donin dat kasjroetwetten zijn ontworpen als een oproep tot heiligheid. Het vermogen om onderscheid te maken tussen goed en kwaad, goed en kwaad, puur en verontreinigd, het heilige en het profane, is erg belangrijk in het jodendom.
Regels opleggen over wat je wel en niet mag eten, voedt dat soort zelfbeheersing. Bovendien verheft het de eenvoudige handeling van eten tot een religieus ritueel. De joodse eettafel wordt in de rabbijnse literatuur vaak vergeleken met het tempelaltaar.
